Marvin is ooit bijna bezweken aan Strickler´s Disease, veroorzaakt door gemuteerde kakkerlakken. Hij is een fysiek zeer zwak mannetje, praktisch overal allergisch voor. Doordat hij enorm sensitief is, leeft hij als een bubble boy en komt hij nauwelijks buiten. Het enige dat hij doet is de hele dag uit zijn raam turen en foto´s maken. Hierdoor ontdekt hij dat er iets niet pluis is in het appartementencomplex tegenover zijn kamer. Er verdwijnen met regelmaat mensen. De gemuteerde kakkerlakken blijken niet van de aardbodem verdwenen, zoals de overheid het publiek wil doen geloven. Tevens zijn de beesten aan het broeden geslagen en sterker dan ooit, dankzij hun urbanisering. Samen met zijn zusje en een vriendin gaat Marvin de amateur-detective uithangen met alle gruwelijke gevolgen van dien...
Mimic: Sentinel is het tweede vervolg uit de Mimic-reeks. Het is een vrij goedkope productie, maar er is een aardige poging gedaan het gebrek aan financiering te verhullen. Door de donkere settings zien de special effects er bijvoorbeeld redelijk geslaagd uit. Tevens vind ik het lovenswaardig dat de prent slechts zeventig minuten klokt. Wat mij betreft mogen er meer films met een dergelijk korte speelduur worden gemaakt, vooral indien er niet langer nodig is om een verhaal te vertellen. Deze derde Mimic is typisch zo´n geval. De film kijkt weg als een lange aflevering van The X-Files. Het thriller-achtige begin is wellicht ietwat traag, maar dankzij de suspense niet vervelend; een redelijke opmaat naar de climax, waarin de accenten naar horror worden verlegd. Hierin gaan de reuzeninsecten nadrukkelijker en grafischer tekeer en vallen er enkele aardige sterfscènes te genieten.
Al met al is Mimic: Sentinel geen onaardig tussendoortje voor horrorfans. Mocht je weinig affiniteit hebben met het genre, dan zul je je dankzij de kortheid van de film in elk geval niet al te lang ergeren en/of vervelen.
