De naamloze protagonist 'Drifter' van They Live ontdekt bij toeval een verzameling zonnebrillen waarmee hij de werkelijke wereld kan zijn. Een groot deel van de mensheid blijkt in werkelijkheid vermomde aliens te zijn. Ze houden de mens onder controle door hen een mooie wereld voor te schotelen, terwijl het eigenlijk een grauwe, authoritaire bende is. Samen met een collega van de bouw en hulp van het ondergronds verzet, besluit onze hoofdpersoon het op te nemen tegen de buitenaardse wezens.

In vrijwel al mijn besprekingen van John Carpenter films kom ik tot dezelfde conclusie. De beste man heeft absoluut boeiende en interessante verhalen te vertellen. Hij weet dat vervolgens in te kleden met sterke dialogen en karakters en alleraardigste effecten. Waarin hij echter verzaakt is het tempo van zijn films. Zo ook hier, het gaat me van een niveautje slakkengang voordat er eindelijk iets gebeurt in They Live. Het houterige acteerwerk helpt daar absoluut niet bij. Dit had echt een topper in het genre kunnen zijn als hier wat meer aandacht voor was geweest.

Het vuistgevecht tussen de twee hoofdpersonen - met een speelduur van zo'n zes minuten - bijvoorbeeld, kan de annalen der geschiedenis in als een van de beste ooit. Zo zijn er meer memorabele momenten, niet in het minst de one-liners van Drifter: "I have come here to chew bubblegum and kick ass…and I'm all out of bubblegum." Het slappe einde zorgt er ten slotte toch voor dat deze prent geen blijvende indruk op me heeft gemaakt.