De Yes Men, een groepje vrienden die samen strijden tegen ongelijkheid in de wereld. Ooit hebben de beste jongens een gwbush domein weten te kapen, waarop ze qua layout precies dezelfde website als van de Amerikaanse president hebben gezet, maar dan met een andere content. Dit zorgde voor de nodige media-aandacht. Hetzelfde geintje hebben ze een paar jaar later ook gedaan met www.gatt.org; een site die er precies hetzelfde uitziet als die van de WTO (World Trade Organization), met opnieuw een gewijzigde content die meer aansluit bij de doelen van de Yes Men. Ondanks de satirische kijk op de praktijken van de WTO op de site, worden de mannen plotseling uitgenodigd voor allerlei WTO-congressen. De meeste congres-organisatoren kijken schijnbaar niet eens naar de inhoud van de betreffende websites. De Yes Men gaan maar wat graag de congressen af om hier presentaties te geven die anders zijn dan de WTO normaal zou doen. Het wordt echter dusdanig verpakt dat het voor de luisteraars niet geheel duidelijk is of het serieus te nemen is of niet. In deze documentaire wordt nadrukkelijk ingegegaan op de voorbereidingen van een dergelijk congres in Finland. De presentatie die ze hier geven betreft een gouden manager-leisure-suit, die een gigantische fallus kan laten groeien, wat dan weer een beeldscherm voor moet stellen. Het moge evident zijn dat deze hele presentatie nergens op slaat, maar het publiek slikt het voor zoete koek. Dit is dan ook het doel van de Yes Men: het op hilarische wijze in het ootje nemen van de WTO.
Zoals je kunt zien krijgt The Yes Men geen voldoende van me. Mensen die me kennen zouden misschien denken dat dat niet logisch is gezien de inhoud van de documentaire. Immers, met het op de hak nemen van organisaties als de WTO heb ik geen problemen. Bovendien vind ik de manier waarop de Yes Men dit doen ook nog eens uitermate sympathiek. Dit alles terzijde is het manko van deze documentaire dat er geen kont in gebeurt en dat het bovendien allemaal ook niet grappig is, terwijl dit het wel zou moeten zijn. De gasten van de Yes Men zijn daarnaast allemaal enorm saaie nerds die niet boeiend genoeg zijn om het beeld mee te vullen. Hun manier van praten en onderlinge grapjes slaan dan ook totaal niet over op de kijker. Hoe typerend is het voor de kwaliteit van The Yes Men dat een documentaire van slechts 80 minuten een veel te lange speelduur heeft? Indien hier een kort item van was gemaakt in bijvoorbeeld Nova of Netwerk, dan was er wel van een klein succesje te spreken geweest. Nu is het allemaal vleesch nog visch (dank voor deze fantastische uitspraak Boobers) en zou ik met een boogje om deze documentaire heenlopen.
