Het concept van deze film vindt zijn oorsprong in het feit dat regisseur Meir Zarchi zich ooit ontfermde over een vrouw die hij, bruut verkracht, aantrof in een park. Dit gegeven ten spijt onvouwt I Spit on Your Grave zich nagenoeg identiek aan films met hetzelfde thema, rape and revenge. En wat films in dit 'genre' betreft, is het niet een al te goede.
Het 'rape'-gedeelte van de film is mijns inziens hemeltergend slecht en ongelooflijk saai. Met de cultstatus van de prent in mijn achterhoofd was ik wat lankmoediger dan ik normaliter ben, anders had ik de film na twintig minuten vermoedelijk reeds afgezet. Enfin, hierin gaat een New Yorkse jonge vrouw naar het platteland om er wat te ontspannen. Een groep plaatselijke dumbo's, de een nog irritanter dan de ander, verkrachten de vrouw en trappen haar in elkaar. Ze laten het vervolgens aan de grootste sukkel van de groep over om haar dood te maken. Deze heeft daar niet de kloten voor en laat haar leven.
Het verkrachtingsgedeelte slokt ongeveer de helft van de speelduur op. Er wordt zwaar onder de maat geacteerd en de film parasiteert enkel op het shock-effect van de verkrachtingsscènes. Deze zijn sec bekeken vrij bruut, doch naar mijn mening op tamelijk lethargische wijze gebracht. Bovendien had dit alles wel in een kwartiertje verteld kunnen worden. De eerste helft is hierdoor vreselijk langdradig, met zijn overdaad aan compleet nutteloze, enkel ter opvulling dienende, scènes.
Tot dan staat de film echt op een één in mijn boekje. Het is dat ik wist dat er een wraakgedeelte zou volgen, dat waarschijnlijk stukken beter zou zijn. Dit was gelukkigerwijs dan ook het geval. De vrouw lokt de (welhaast achterlijke) daders van de groepsverkrachting stuk voor stuk in een hinderlaag, om ze vervolgens weinig fijnzinnig om het leven te brengen. Een gast wordt opgehangen, een ander bloedt dood nadat zijn leuter is afgesneden, eentje krijgt een bijl in zijn rug en de laatste wordt gemangeld door de schroef van een speedboot. The End.
Voor het tweede gedeelte wil ik nog wel een vijf uitdelen. Hier wordt tenminste wat vermaak geboden. Bovendien heeft de verkrachte vrouw voor haar wraakmissie natuurlijk alle sympathie van de wereld. Dit maakt de moorden stukken geiniger om naar te kijken dan ze in werkelijkheid zijn. Hoe dan ook, (1+5)/2=3; indien je je mocht afvragen hoe mijn eindbeoordeling in dit geval totstand kwam.
