Omdat de aan kanker lijdende Matt telkens grote afstanden moet overbruggen met zijn ouders om van zijn huis naar het ziekenhuis te geraken, bekijkt het gezin of het mogelijk is een nieuw huis te betrekken in de buurt van het hospitaal. Al gauw vinden ze een aantrekkelijk geprijsd landhuis, dat bijna te goed is om waar te kunnen zijn. Dit blijkt te kloppen als Matt al snel na de verhuizing last krijgt van geestverschijningen. In het huis blijkt vroeger een arts te hebben gewoond die het leuk vond om op zijn patiënten te experimenteren met ectoplasma. Het huis is aldus bezeten geraakt door de geesten van de slachtoffers. Zij vallen vooral Matt lastig, omdat hij vanwege zijn kanker het dichtst bij de dood staat.

 

 

The Haunting in Connecticut is gebaseerd op waargebeurde feiten. Althans, dat beweren de makers bij aanvang van de film. Een kleine zoektocht op internet leert dat deze film vooral een afgeleide vertelling is van een zogenaamd waargebeurd verhaal. Zo ongeveer het enige dat in het echt heeft plaatsgevonden betreft een familie die in een bezeten huis is gaan wonen. Alle toevoegingen die deze film daaraan doet (zoontje met kanker, dokter die half dorp uitroeit, ectoplasma, etc.) zijn er door de scenarioschrijvers aan toegevoegd. Het waargebeurde karakter van deze film moet je dus met een flinke korrel zout nemen.

 

 

Hoewel het er op zich niet toe doet in hoeverre een film trouw blijft aan de werkelijkheid, is het gegeven dat The Haunting in Connecticut dit niet doet , typerend voor de film als geheel. Je voelt je opgelicht als je weet dat de makers iets pretenderen dat ze niet waarmaken. Je voelt je tevens opgelicht na het hebben gezien van deze horrorproductie. Waarschijnlijk was het beter geweest als ze de waargebeurde feiten hadden verfilmd en geen ongein hadden toegevoegd. Nu is The Haunting in Connecticut namelijk te vaak een ongeloofwaardige film. Die ectoplasma uitkotsende geesten zijn bijvoorbeeld zo onovertuigend als de pest. Tevens zijn de motieven van de hoofdrolspelers welhaast onnavolgbaar, in de stijl van 'mijn familie is bijna uitgemoord door geesten, maar toch wil ik koste wat kost in dit huis blijven wonen'. Het clichématige verhaal doet deze film bovendien  ook weinig goeds. Waar ik in beginsel met vol vertrouwen deze horrofilm tegemoet trad, werd ik al snel met een stomp in de onderbuik teruggeslagen in de realiteit. Wat een slechte, saaie film.