Drag Me to Hell De jonge en gedreven Christine Brown werkt als hypotheekadviseur bij een bank. Op een dag komt er een vreemde zigeunerin aan haar bureau, die vraagt om uitstel van betaling, omdat ze anders uit haar huis zal worden gegooid. Christine heeft medelijden met de vrouw, maar realiseert zich dat ze zich harder moet opstellen wil ze kans maken om assistent manager te worden. Daarom weigert ze de zigeunerin uitstel van betaling. Deze draait hierop helemaal door en spreekt een vloek over Christine uit.
 Door deze vloek heeft een lamia (een soort demon) het op Christine’s ziel voorzien. Het wezen wil haar naar de diepste krochten van de hel slepen en eeuwig martelen. Het duurt echter nog een aantal dagen voordat de lamia zal arriveren, maar gedurende deze tijd zal Christine al langzaam in zijn invloedssfeer worden gebracht. Haar leven wordt er nadat de vloek is uitgesproken dan ook niet leuker op. Ze zoekt hulp bij een spirituele gast, waarmee ze een duivelsuitdrijving op poten zet. Deze lijkt geslaagd te zijn, maar als je eenmaal in vizier van een demon bent geweest, zal de hel je blijven achtervolgen.
 Regisseur Sam Raimi heeft al vrij vroeg in zijn carrière een aantal toppers op zijn naam geschreven met de horrorklassiekers uit de serie The Evil Dead. Later zou hij bij het grote publiek bekend worden met de verschillende Spiderman-films. Ook heeft hij als producer meegewerkt aan series als Hercules en Xena: Warrior Princess. Een ijverig figuur dus, dat ook nog acteert en schrijft, en met Drag me to Hell terugkeert naar zijn roots: horror met een flinke knipoog.
 Om met de deur in huis te vallen, die knipoog is absoluut het sterkste punt van Drag me to Hell. De opzet is verder namelijk vrij eenvoudig van aard en volgt gedwee de standaarden van het genre. Vergelijkingen met andere horrorfilms zijn er dan ook voldoende te maken, hoewel me op het moment even geen namen te binnen schieten. Maar goed, vervloekingen, zigeuners, demonen en uitdrijvingen zijn allen elementen die in vele andere films in het genre voorkomen. Ook de schrikmomenten zijn, hoewel behoorlijk effectief, nauwelijks verrassend te noemen. Er wordt met name gebruik gemaakt van het schrikwekkende uiterlijk van de oude zigeunervrouw, terwijl de demon op de achtergrond ook voor het nodige angstzweet zorgt.
 Om terug te komen op die knipoog; deze kwam voor mij behoorlijk uit de lucht vallen. Als Christine in een auto wordt lastig gevallen door de zigeunerin, gebruikt ze een nietmachine om de oogleden van diens glazen oog dicht te nieten. Later in de film wordt de kijker nog meer getrakteerd op dit soort overdreven situaties. Het bloed vloeit in deze horrorprent dan ook rijkelijk. Al met al is Drag me to Hell, vooral door die humor, voor mij een van de grotere verrassingen op horrorgebied van de afgelopen jaren.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
