Een gruwelijk monster vermoord 's nachts een aanstaande bruid. Bij de plaatselijke kostschool voor mooie jongedames zit de schrik er hierdoor goed in. Ze besluiten de jager Sigurd in te huren om hen te beschermen. Deze gladde kerel legt al snel contact met het monster zonder dit te weten. Overdag ziet het monster, Lorelei, er namelijk uit als een lekker wijf. Maar wanneer er meer slachtoffers vallen, besluit Sigurd de theorie van een professor dat Lorelei het bloeddorstige monster is uit een legende, niet meer naast zich neer te leggen. Vastberaden trekt hij er met een radioactief mes op uit om in Lorelei's grotto in de Rijn te belanden...
 

 

Optisch is hier enkel sprake van een vermakelijke kolderfilm, hetgeen waarschijnlijk ook de bedoeling is geweest. De factor cheese speelt een belangrijke rol in het geheel, wat met name tot uitdrukking komt middels de gladjanus die Tony Kendall (wederom) speelt. De horror is lekker smerig met het afzichtelijke Rijnbeest dat wroet in zijn slachtoffers op zoek naar harten. Nachtmerries zul je er overigens niet van krijgen, tenzij je een fobie hebt voor rode verf.

De film is echter ook leuk, of juist niet, voor de wat meer cultureel onderlegden onder ons. De verwijzingen naar Der Ring des Nibelungen en zijn karakters zijn namelijk talrijk. Met name de held Sigurd en zijn mes, het goud dat in de Rijn ligt, de drie dames in de grotto en het hulpje van Lorelei, die hier overigens geen dwerg is, zijn bijzonder aardig in het verhaal verweven. Lorelei zelf is overigens oook afkomstig uit een Rijn legende; Heinrich Heine schreef over haar ooit een mooi gedichtje.

Naar mijn mening is het echter gewoon een vermakelijke kolderfilm van de regisseur van de Blind Dead films. Wat mijn kennis van Der Ring des Nibelungen betreft kom ik namelijk niet veel verder dan het Wagner deuntje dat ik ook alleen maar ken uit het oorlogsepos Apocalypse Now.