Op een dag wordt er door alle electronische communicatieapparatuur een geheimzinnig signaal uitgezonden. Waar men dit in het begin vooral erg vervelend vindt -help, we kunnen geen televisie kijken-, blijkt het signaal al gauw een vervelend effect op mensen te hebben. Iedereen die aan het signaal wordt blootgesteld ontwikkelt namelijk een onlesbare dorst naar mensenbloed. Vrijwel de gehele mensheid verandert hierdoor in bloeddorstige zombies. Slechts een paar mensen heeft geen last van het signaal, maar zij hebben nauwelijks door wat er in de wereld aan de hand. Naïef als ze zijn gaan ze de straat op, op zoek naar wat er aan de hand is. Dit blijkt geen sinecure te zijn; achter elke straathoek kan namelijk een mens staan die je het liefst op wil peuzelen.
 

The Signal is een Amerikaanse low-budget horrorfilm, opgenomen door een drietal regisseurs. Dit verklaart dat de film feitelijk uit drie scènes met elk een eigen plot bestaat. Het overkoepelende thema van het signaal en de zombies komt in alle drie de delen terug. Ik moet eerlijk bekennen dat het voor mij tijdens het kijken niet duidelijk was dat er drie man op de regiestoel heeft gezeten. Daarvoor lijken de verhaallijnen te veel op elkaar.
 

Deze film wordt veelal onder het science fiction horror genre geschaard. Hoewel dit begrijpelijk is, mis ik hierin dat er een flinke dosis humor in The Signal zit. Deze uit zich op de wijze zoals dat in veel horrorkomedies gebeurt. Dat wil zeggen, veel bloed, inventief gebruik van wapens, lompe uitrukkingen van lichaamsdelen en wat dies meer zij. Helaas wordt er door de regisseurs geen duidelijke keuze gemaakt tussen humor en pure horror, waardoor bij tijd en wijle de twijfel toeslaat naar welk een soort film je zit te kijken. Er zijn voldoende onderhoudende momenten, maar een eigen smoel ontbreekt. Kort samengevat is The Signal een mix tussen Shaun of the Dead en 28 Days Later, maar weet hij het niveau van deze beide films nergens te bereiken, laat staan dat voor een goede synergie wordt gezorgd.