In het oh zo keurige dorpje Montpaillard is de stroper Blaireau (De Funès) officieel de grote vijand van de nette burgerij. In werkelijkheid voorziet hij iedereen van goedkoop wild, gevogelte en vis. Niet alleen de burgers, ook de rijkelui en zelfs de restauranthouders doen hun inkopen rechtsreeks bij hem. Alleen de plaatselijke boswachter, de dikke en besnorde Ovide Parju, weet van niks en maakt daarom verbeten jacht op hem.
Op een nacht denkt de brave boswachter zijn slag te kunnen slaan als hij Blaireau over de tuinmuur van landjonker Léon de Chaville ziet klimmen. Parju wil zijn erfvijand in de kraag vatten, maar wordt dan neergeslagen. Het was niet Blaireau, maar de hitsige pianoleraar Fléchard die een afspraakje had met de dochter van de landjonker. Parju heeft echter zijn aanvaller niet herkend en rekent Blaireau toch in. Voor het dorp betekent dit een ramp: overal staat nu plots water en brood op het menu, ook bij de rijkelui, ook in de restaurants. De dochter wil ook niets meer van haar minnaar de pianoleraar weten: ze valt namelijk op 'foute mannen' en heeft nu plots een zwak voor Blaireau ...
Ni vu ni connu steekt op een heel handige manier de draak met een aantal Franse ondeugden, zoals schijnheiligheid. Een echte Fransman trekt zich niks aan van de wet, maar zijn buurman mag het niet weten. Terwijl alle inwoners onder één hoedje spelen met Blaireau, proberen ze tegenover elkaar de schijn op te houden, wat leidt tot uiterst gecompliceerde situaties.
De film is gebaseerd op een in Frankrijk tamelijk bekend boek, L'Affaire Blaireau (1899) van de schrijver Alphonse Allais. Hoewel de film alle ingrediënten heeft van een plattelandsklucht, is de humor wat verfijnder en minder uitbundig dan in veel later vehikels voor De Funès. Als komiek staat hij nog onder de invloed van Jacques Tati, getuige een aantal op pantomime lijkende routines. Een sterk door Tati geïnspireerde scène aan het water (de jaarlijkse viswedstrijd) is heel beroemd geworden. Toch verraden sommige scènes dat hij op dit moment al bezig is met de ontwikkeling van het kortaangebonden gifkikkertje dat hij later zo vaak zou spelen. Veel kenners beschouwen Ni vu ni connu als één van de beste vroege komedies van de Funès.
