Vlaamse horror, wat moeten we ons daarbij voorstellen? Eerst moet men weten dat scouting in Vlaanderen veel populairder is dan in Nederland. Een hoogtepunt uit het leven van een scout, is een vakantiekamp in de Ardennen. In de Ardennen wonen Walen en het spookt er dag en nacht, dat weet het kleinste Vlaamse kind ...
In Welp staat de groep twaalfjarige scouts onder leiding van drie opgeschoten jongeren, de brave Akela Chris, de etterbak Peter en de kok Jasmijn, die nogal opzichtig met Peter flirt, tot grote ergenis van Chris. Peter probeert de kinderen angst aan te jagen met griezelverhalen en neemt ook zijn vechthond mee. Eenmaal in de Ardennen aangekomen, stelt een van de scouts, Sam, vast dat de spookverhalen waar zijn: en waart een raadselachtig wezen door het bos, een gemaskerde jongen genaamd Kai, die dodelijke vallen heeft uitgezet voor verdwaalde wandelaars. Maar natuurlijk wil niemand hem geloven ...
Na alle positieve reacties in de Vlaamse pers was dit voor mij een tegenvaller. Het is niet eens zo gemakkelijk om te zeggen waar het precies aan schort. Het uitgangspunt is leuk, de acteurs zijn niet slecht, en er zijn een paar aardige schrikkers. De fotografie van Nicolas Karakatsanis (momenteel de meest gevraagde Belgische cameraman), is zelfs prachtig. De spookachtige Ardennen hebben er nooit spookachtiger uitgezien.
Wat Welp de das omdoet, is het scenario: het hangt met haken en ogen aan elkaar en het het verhaal fladdert alle kanten uit. Ook de montage is nogal warrig: Regisseur Govaerts snijdt diverse keren midden in een spannende scène zomaar naar een scène die zich heel ergens anders afspeelt. 'Knap' zegt telkens de spanningsboog. Veel critici waren ontevreden met het slot. Laat dit nou juist de beste en meest originele vondst van de hele film zijn (die bovendien in een korte scène halverwege is aangekondigd, dus niet uit de lucht komt vallen). Dankzij het slot scoort Welp misschien toch nog een héél kleine voldoende.
