Haywire is één van de vreemdste films van de laatste jaren: een combinatie van spy thriller en martial arts, geregisseerd door Steven Soderbergh, de regisseur van Sex, Lies and Videotape en Traffic, die de film via een fraaie vormgeving een vleugje arthouse verleende. Een nieuw genre: Arthouse actie? Moet kunnen.

 

De centrale figuur in Haywire is een jonge vrouw, Mallory, een wees die is opgevoed door een alleenstaande man die ze 'vader’ noemt en die tevens de enige persoon in de hele wereld is die ze vertrouwt. Mallory heeft zich gespecialiseerd in vechtkunsten en werkt voor een geheimzinnige organisatie die vuile werkjes opknapt voor de Amerikaanse regering. Op een missie in Barcelona wordt ze door haar dienst bedrogen en bijna geliquideerd. Mallory wil nu per se weten wie er achter het verraad zit en waarom de dienst massaal jacht op haar maakt. Natuurlijk zoekt ze steun bij de enige man die ze vertrouwt, maar de dienst heeft die stap voorzien ...

 

Haywire heeft een cast vol ronkende namen, Tatum, Douglas, Banderas, McGregor, Fassbender, noem maar op, maar vrijwel alle aandacht gaat uit naar martial arts superster Gina Carano, die haar speelfilmdebuut maakt. Carano deed aanvankelijk aan Thaiboksen maar schakelde over op het lucratieve Mixed Martial Arts en groeide dankzij haar charme en charisma uit tot een bekende verschijning. Ze zou voor Haywire oorspronkelijk alleen de vechtscènes doen (als stand-in), maar Soderbergh was zo onder de indruk dat hij haar de hoofdrol aanbood. 

 

Dankzij Carano’s indrukwekkende fysieke kwaliteiten (ja, ze is ook charmant) maken de vechtscènes in Haywire een vloeiende en natuurlijke indruk. Er zijn ook een paar spectaculaire achtervolgingsscènes (die over de daken van Dublin doet denken aan de befaamde achtervolgingsscène met Belmondo in Peur sur la Ville). Alles is door Soderbergh op uiterst bekwame, artistiek verantwoorde wijze in beeld gebracht, maar het script stijgt nooit uit boven in het spionagegenre gebruikelijke warwinkel van onwaarschijnlijkheden waarbij iedereen iedereen in het ootje neemt. Hoewel er sprake zou kunnen zijn van een nieuw genre, komt Haywire uiteindelijk al te vertrouwd over.