Op de planeet Eternia is het magische fort Castle Grayskull ingenomen door de kwaaraardige Skeletor. Hij houdt de oorspronkelijke bewoonster The Sorceress hier gevangen. He-Man is de eigenlijke rechthebber op de troon, maar hij moet deze eerst zien terug te winnen. Daarvoor moet hij samen met zijn handlangers Skeletor verslaan op de planeet Aarde. 

Ieder kind dat is opgegroeid in de jaren tachtig weet wie He-Man is. Zelf heb ik goede herinneringen aan de tekenfilmserie en de drie actiefiguren die ik bezat. Jaloers was ik op een vriendje die Castle Greyskull had en veel meer actiefiguren dan ikzelf. Damn, wat was dat tof! Die tekenfilmserie is nu overigens het aanzien niet meer waard, maar de intro met zijn iconische themamuziekje blijft in mijn ogen legendarisch. 

Om mee te gaan op het succes verscheen er in 1987 ook een live action film van He-Man met Zweedse krachtpatser Dolphh Lundgren in de hoofdrol. Hoewel zijn acteerwerk niet om over naar huis te schrijven is, brengt hij het er verder redelijk geloofwaardig vanaf. Ook Skeletor is niet verkeerd in zijn rol als slechterik, maar had iets meer motief mee mogen krijgen. Ook de overige karakters zijn allemaal zo leeg als de portemonnee van een zwerver. 

Door het verplaatsen van een groot deel van de actie naar Aarde in plaats van de nogal generieke planeet Eternia blijft Masters of the Universe afwisselend. Er is ook sprake van wat typische jaren tachtig highschool tiener drama en humor, die welkom is ten opzichte van de redelijk saaie gevechten. Dit is puur technisch bekeken geen goede film en zo dachten de critici er destijds ook over; Masters of the Universe was een behoorlijke flop. Toch heb ik me er prima mee vermaakt en dat geldt ongetwijfeld voor meer mensen. Geef het een kans zou ik zeggen.