Teenagers stelen een bus om te ontsnappen aan een saai schoolfeest (het schoolhoofd is een puriteinse ex-militair) en zich te buiten te gaan drank, drugs en seks, maar vallen zonder benzine op de slechtst denkbare plek: vlakbij het landhuis waar ooit een kannibalistische familie woonde. De familie werd uitgeroeid door de plaatselijke bevolking, maar één nakomelong ontsnapte en raad eens waar die zich nu ophoudt ...

 

Lost after Dark is een zogenaamde throwback movie: het is een ode aan de slasherfilms uit de jaren tachtig van de vorige eeuw (Friday the 13th, The Texas Chainsaw Massacre, etc.) gemaakt in de stijl van die producties. We krijgen dus kapsels, kleuren en kleren uit die tijd plus de welbekende sluip- en steekpartijen waar de films hun populariteit aan dankten. De slachtoffers zijn dronken en bloedgeile teenagers (gespeeld door twens) die één voor één worden afgemaakt, op zo grof en gruwelijk mogelijke manier. 

 

Is dat leuk? Ja en nee. Die slashers hadden een zekere charme, mede doordat het amateuristische enthousiasme waarmee ze gemaakt waren aanstekelijk werkte. Het begrip scream queen dateert uit die periode. In Lost After Dark wordt redelijk goed geacteerd (de meeste acteurs hebben ruime ervaring opgedaan in TV-series) en dat werkt een beetje tegen de film. Regisseur Ian Kessler (natuurlijk een genre-aficionado) slaagt er aardig in om de stijl en atmosfeer van de oorspronkelijke films op te roepen (ontbrekende filmrollen, artificiële krassen om een grindhouse-effect te creëren), maar het blijft een imitatie en de magie ontbreekt. Ook ligt het tempo wat aan de lage kant: na een fel begin gebeurt er lange tijd niet zoveel, totdat in het laatste halfuur de deuren van de hel wagenwijd worden open gezet.