Tommy Hilden en zijn zoon Austin hebben samen een lijkschouwonderneming. Op een avond wordt het lichaam van een jonge vrouw binnengebracht dat met spoed moet worden onderzocht. Al gauw blijkt dat er van alles vreemds gaande is met lichaam. Terwijl het weer buiten steeds slechter wordt, verdiept het tweetal zich in het mysterieuze lichaam van Jane Doe. Ik zal hier geen spoilers weggeven, maar wat er halverwege de lijkschouwing gebeurt, komt behoorlijk onverwacht.
Tja, dat moment halverwege de film is behoorlijk bepalend voor mijn oordeel over deze film. De eerste helft is werkelijk fantastisch. De opbouw en het mysterie worden hier zeer zorgvuldig gebracht. De combinatie hiervan met het precisiewerk in het lichaam – bloed, vlees, snijden, scalpels, etc – maken The Autopsy of Jane Doe tot een zeer onaangename horrorfilm. Daarbij moet deze het niet hebben van schrikeffecten of klassieke gore, maar juist van een zeker unheimische spanning.
En dan opeens slaat de sfeer van The Autopsy of Jane Doe om en daardoor werd ik een beetje teleurgesteld. Horror staat dan nog steeds voorop, maar wel heel anders van aard dan in het begin. Meer standaard ook, zonder dat gevoel dat in de eerste 45 minuten werd opgebouwd. De verklaring achter de dood van Jane Doe valt samen met het tweede deel van de film en vond ik persoonlijk nogal onbevredigend. Jammer dus dat deze horrorprent zijn begin en einde niet beter weet te integreren.
